Prolog.

Siedzę na kanapie z nerwów obżerając się moimi ulubionymi ciasteczkami oraz popijając moją ulubioną karmelową herbatę. Gdyby nie mój stan z chęcią zamieniłabym ją na zimne piwo. Piłka meczowa dla Polaków. Siedzę jak na szpilkach zaciskając kciuki do bólu i modląc się, aby to był już koniec. Jestem pewna, że robisz to samo. Piłka meczowa dla Polaków. Zaciskam kciuki jeszcze mocniej.
-Wyłącz ten mecz ! Nie powinnaś się stresować ! -wrzeszczy mama. Puszczam to mimo uszu i ponownie wlepiam wzrok w ekran telewizora.
W polu zagrywki melduje się Żygadło. Polscy kibice zgromadzeni na wstrzymują oddechy, a łomot ich serc słyszę w moim salonie. Poszło. Przyjęcie Spiridonova w punkt, Mikasa z rąk Grankina wędruje do Pawłowa, a jego atomowy atak przebija się przez potrójny blok. Zaciskam powieki niemal pewna, że jest już po akcji, jednak słyszę okrzyk Swędrowskiego ogłaszający, że Zatorski podbił piłkę. Otwieram oczy i obserwuję idealną wystawę Łukasza do Kurka i jego kończący atak.
-Jesteśmy Mistrzami Europy ! -słyszę okrzyk Drzyzgi. Widzę radość chłopaków i czuję jak po moich policzkach płyną łzy szczęścia. Siedzę kilka minut bez ruchu z uśmiechem na twarzy wpatrując się w szalejących Mistrzów, po czym powoli podnoszę się z kanapy i kieruję się do łazienki. W połowie drogi ustaję czując niemiłosierny ból. Zginam się w pół opierając się o szafę stojącą w przedpokoju.
-Cholera jasna, mamo, chyba się zaczęło ! -krzyczę, a po chwili obserwuję zszokowaną rodzicielkę wybiegającą z kuchni. Wydaję z siebie jakiś krótki bełkot, którego nie jestem w stanie zrozumieć, po czym biegnie do mojego pokoju po przygotowaną wcześniej torbę. Zgarnia klucze, wyprowadza mnie z mieszkania narzucając na mnie płaszcz i powoli wędrujemy ku parkingowi. Sadza mnie na miejscu pasażera, po czym sama siada za kierownicą i rusza z piskiem opon. Jedziemy w ciszy, którą przerywają jedynie moje jęki lub jej przekleństwa skierowane do innych kierowców. W mgnieniu oka łamiąc wszystkie możliwe przepisy drogowe docieramy do szpitala. Wszystko dzieje się cholernie szybko, a nim się obejrzę już leżę na porodówce. Jedyne co czuję to przeszywający ból. Słyszę jak pielęgniarka wrzeszczy, abym była silna, kieruje, kiedy mam przeć, a kiedy brać wdechy. Matka ściska moją dłoń bełkocząc pod nosem, że gdyby nie zachciało mi się romansu to teraz bym nie cierpiała.
Po kilku godzinach mam dość. Jestem wyczerpana, a maleństwo wciąż siedzi we mnie. Pielęgniarka nawołuje do parcia, a mama siedzi cicho, po tym jak zbeształam ją, że nawet w takim momencie wytyka mi moje błędy. Biorę głęboki wdech i od nowa. Wrzeszczę, zaciskam pięści do bólu, a po chwili słyszę płacz dziecka. Mojego dziecka.
-Została pani mamą zdrowego chłopca, gratuluję.
-Byłaś bardzo dzielna -mama całuje mnie w czoło, a pielęgniarka zajmuje się moim szkrabem.
-Nazwisko matki ? -pyta kobieta w białym kitlu z aktem urodzenia w ręce.
-Walczak Jaśmina.
-Nazwisko ojca ?
-To dziecko nie ma...-zaczyna moja matka, jednak milknie napotykając moje karcące spojrzenie.
-Ignaczak. Krzysztof Ignaczak -odpowiadam, a ona patrzy na mnie zszokowana. Po zanotowaniu wszystkich potrzebnych informacji odchodzi. Pielęgniarka kładzie mi na rękach mojego synka. Patrzę na niego, a w moim gardle rośnie ogromna gula. Delikatnie masuję jego rączkę, jest taka maleńka. Jak cały on. Maleńki i bezbronny. Jeszcze nie wie przez jakie góry i doliny będzie musiał przejść. Jak dużo jeszcze przed nim. Jak wiele razy będzie musiał upaść, aby po chwili powstać. A ja będę przy nim. Zawsze. Będę go wspierać i pomagać mu.
Patrzę w jego oczy. Są tak cholernie podobne do twoich... On cały jest podobny do ciebie. To twoja maleńka kopia. Ale ty o tym nie wiesz.
Po policzku spływa pojedyncza łza. Wracają wspomnienia. To wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatniego roku wraca z podwojoną siłą. Dokładnie pamiętam, jak to wszystko się zaczęło...

*

Witam :)

Dodaję prolog, ale na dobre zagoszczę tu dopiero w okolicach grudnia.

Zmieniłam trochę koncepcję tego bloga.

Nie będzie tak kolorowo, jak miało być.

Nigdy nie byłam na porodówce i nie mam pojęcia jak to wszystko wygląda, więc mam nadzieję, że mi wybaczycie, jeśli coś jest nie tak :)
+ Reszta rozdziałów będzie pisana w czasie przeszłym.

znokautowane uczucia|damy radę|jesienna melancholia